Week 24: Happy new year y'alls
Blijf op de hoogte en volg Fort
04 Januari 2022 | Verenigde Staten, Arlington
Week 24: Happy new 2022!
Excuus voor onze trouwe volgers dat het verslag een dagje later dan normaal gepost is.
Na een huiselijcke kerst thuis was het tijd voor ‘another roadtrip’, op naar de Rocky mountains!
Met het lied “is this the way to Amarillo” vertrokken we vanuit Arlington Tx met 23 graden naar Amarillo. Albert West heeft hier zo’n 17 jaar geleden een hit mee gehad nadat o.a. militairen op uitzending in Afghanistan hier een eigen clip op hadden gemaakt en Albert zelf naar Afghanistan kwam. Dit was dezelfde plek als waar Thijs een paar maanden daarvoor ook zijn uitzending had gedaan. Dus heel herkenbaar. En als je dan toch in Texas woont en Amarillo in de “buurt” (bijna 4 uur rijden) is moet je er toch even heen. Gelukkig lag het ook op de weg naar de Rockies.
In Amarillo naar “Cadillac ranch” geweest. Hier staan 10 cadillacs op een rij met de neus in de grond. Deze mag je zelf met een spuitbus sprayen. Er stond een loeiharde wind waardoor je goed moest opletten welke kant je op spoot. Vervolgens in het hotel ingecheckt en naar een wereldberoemd steakhouse gegaan. Als je de steak van 72oz (ruim 2 kg) binnen een uur op krijgt is de rekening gratis. Het was heerlijk over de top maar helaas ook heel erg druk, een wachtrij van meer dan 1 uur. Dus toch maar ander lekker restaurant bezocht. We verbazen ons erover hoe geduldig Amerikanen zijn. Of je moet voor alles reserveren of wachten. Dit is voor de meesten geen enkel probleem en men wacht vrolijk tot men aan de beurt is. Toch iets waar wij gedeeltelijk wat van kunnen leren.
Na het ontbijt, vol goede moed naar Colorado Springs. De afstanden zijn en blijven groot hier. Tijdens de reis zagen we de temperatuur al wat zakken. We hadden een gezellig huisje in de bergen van Colorado Springs met een hottub. Toen we aankwamen lag er her en der een klein beetje sneeuw en vroor het ook al licht. Wat is er heerlijker dan in het donker met -3 in de hottub naar de prachtige sterrenhemel te kijken? Na een stoffige nacht (het huisje is leuk maar ook heel stoffig) zijn we naar een grot geweest, Cave of the winds. Met een erg leuke gids hebben we een mooie tocht gemaakt door de grot, die ontdekt is door 2 jongens van de scouting. Tja toen waren er nog geen ipads dus je moet iets! Indrukwekkend hoe goed de kinderen alles verstaan en begrijpen als het ook over natuurkundige onderwerpen gaat. Een wandeling door de grotten maakt hongerig dus opzoek naar een lekkere lunch. Ook hier weer wachttijden en engelengeduld. Maar het was het wachten waard. In de staat Colorado zijn mondkapjes overal verplicht, elke staat kan zijn eigen beleid bepalen, wij hebben ze sowieso op. Dus met een gevulde maag naar de “Garden of the gods”. Een prachtige formatie van rode rotsen die uit het landschap steken. Aangezien het huisje ook de garage tot een luxe slaapkamer had omgebouwd sliepen we daar ook elke avond. Maar omdat deze los van het huisje stond verdeelden Rian en Thijs de nachten met de kinderen.
Een van de hoogste bergen van de Rocky mountains, Pikes peak, was vlak bij ons en aangezien de wegen bovenop de bergen of afgesloten of slecht begaanbaar waren hadden we vooraf al besloten om met een trein naar de top te gaan, op 4100 meter. Er werd beneden zelfs zuurstof verkocht in het winkeltje. Na een prachtige tocht kwamen we boven. Het was er enorm koud, hele harde gure wind en sneeuw. Dus snel het observatorium in voor warme chocolademelk en donut. Tja, er moet gegeten worden in dit land. Thijs, Tim en Isabel hadden toch wat last van de hoogte. De tijd om boven te zijn bleek achteraf te kort. Het fluitje van de trein ging al snel weer voor de weg terug. Het was een indrukwekkende belevenis. Dus maar ‘uitrusten’ in de hottub en genieten van laatste nacht in Colorado Springs. De volgende dag (inmiddels donderdag 30 dec) op weg naar de volgende bestemming: Estes Park, aan de rand van Rocky mountains national park. Hier zou erg veel sneeuw komen! Onderweg zijn we langs de Airforce Academy geweest. Natuurlijk immens groot. 4 jarige opleiding voor Luchtmacht officier. Elk jaar bestaat uit zo’n 1000 cadetten. Dus binnen de hele Academy loopt bijna de volledige Nederlandse Luchtmacht… Net voorbij Denver zagen we een hele grote bruine lucht op ons afkomen. We dachten aan een zand- of sneeuwstorm. Het bleek een hele grote brand te zijn in Boulder. Het was zelfs op het Nederlandse nieuws. Aangezien we al weer waarschuwingen kregen over de komende sneeuwval zijn we op tijd vertrokken om op tijd in ons bergdorp aan te komen. Toen we de bergen in reden zagen we de eerste sneeuw al maar nog bescheiden, de wegen waren nog prima te doen. We hadden bij de YMCA een huis gehuurd, op het terrein van de YMCA. De YMCA is bij ons vooral bekend van het liedje. Maar in de VS is het echt wel een grote organisatie. Ons huisje was ruim en warm. De sneeuwwaarschuwing was terecht want de volgende ochtend was alles wit van een dik pak sneeuw (zeker 20cm). Zoveel dat we dan ook niet met de auto ergens naartoe konden. Maar dat was voor Thijs en de kinderen totaal geen straf. Skikleding aan en de sneeuw in!!! Ook een slee gehuurd en van de hellingen af! Last Christmas van Wham is dan ook veelvuldig gedraaid. We hebben oudjaarsavond dan ook in de sneeuw (vaak kniediep) gevierd. Gelet op covid en dat we redelijk in de bergen zaten was er geen (lees niks) groots vuurwerk (itt NL). Eerlijkheidshalve moeten we zeggen dat we 24u bij lange na niet gehaald hebben. Happy new year y’alls. Na laatste sneeuwvlokken trok het op 1 januari eind van de ochtend open en zijn we het Rocky mountain NP ingegaan. Dit mocht alleen als je een allwheel drive of 4 wheeldrive hebt. Gelukkig heeft onze nieuwe auto dit en mochten we erin. Thijs had voor de zekerheid ook sneeuwkettingen meegenomen. Het park was beperkt open gelet op de weersomstandigheden. Wat een natuurpracht weer! Zeker nu met de sneeuw. Tja dit land heeft zoveel weidse natuurpracht. Adembenemend.
Aangezien we zondag 2 jan onze terugreis in de auto weer begonnen moest er nog wel wat eten (zoals chips, kaasjes, popcorn, gluhwein etc.) opgemaakt worden, dus na nog wat sneeuwpret op tijd begonnen met de borrel. Erg vervelend, temeer ook omdat het openhaard hout ook op moest. Heerlijk genoten met een knapperend haarvuur, sneeuw en elkaar. De kinderen gaven zelfs standup comedy voorstellingen. Het leven kan soms mooi zijn! Na een gebroken nacht, er stond een hele harde wind die om het huis en door de kieren gierde, de terugreis via Kansas aanvaard. Na het passeren van Denver gaf de navigatie aan: 421 miles (678 km) rechtdoor. 678 km door een landschap zonder grote dorpen of steden. Alleen maar glooiend landbouw landschap. Enerzijds eentonig maar anderzijds, wederom, die uitgestrektheid blijft echt indrukwekkend.
Na de voortvarende rit waarvan de laatste 3 uur in het donker (zonder verlichting en -6gr), om 20u veilig aangekomen in Salina. Hier hadden we een prachtig hotel met mooie ruime kamers. We hadden een leuk restaurant op internet gevonden wat dichtbij het hotel was. Zo dichtbij dat het in het hotel bleek te zijn! Het is lang geleden dat we zo ontzettend lekker gegeten hebben, in een mooie, warme en gezellige sfeer. Mosselen in vadouvan saus (weet je nog Mam?), risotto met garnalen, filet mignon met een heerlijke glaze en houtskool tintje van het grillen en als toetje een zalig zachte crème brulee en Tim had als toetje “Dirt and worms”. Dit was verkruimelde oreo (dirt) en bol ijs en snoepwormen. Alles was veelal lokaal en echt vers bereid. Dus mochten jullie ooit in Salina Kansas zijn, Ya Ya’s is een absolute aanrader. Tijdens het eten hebben met z’n vijven ook erg veel plezier gehad (letterlijk tot tranen toe). Met kramp in onze maag en kaken met een glimlach in onze heerlijke bedden in slaap gevallen.
Met moeite was het rise and shine de volgende ochtend. Maar we moesten ons opmaken voor de laatste rit naar huis. Wederom een aardige rit van 750 km voor de boeg. Tja afstanden zijn hier toch echt anders als je miles met km blijft vergelijken, wat we stiekem toch vaak doen. Ook nu weer een rit rechttoe rechtaan door het uitgestrekte landschap. Om 17u de auto veilig op de oprit geparkeerd. De auto heeft het supergoed gedaan, en werkelijk alle testen doorstaan. 5 mensen inclusief veel bagage en boodschappen (flink puzzelen voor Thijs), harde windstoten, steile bergen, strenge vorst, flinke sneeuwpakken, gladde wegen, smurrie van gesmolten sneeuw zonder problemen. Wij hebben een heerlijke trip gehad en zullen de auto morgen weer Amerikaans blinkend maken!
Excuus voor onze trouwe volgers dat het verslag een dagje later dan normaal gepost is.
Na een huiselijcke kerst thuis was het tijd voor ‘another roadtrip’, op naar de Rocky mountains!
Met het lied “is this the way to Amarillo” vertrokken we vanuit Arlington Tx met 23 graden naar Amarillo. Albert West heeft hier zo’n 17 jaar geleden een hit mee gehad nadat o.a. militairen op uitzending in Afghanistan hier een eigen clip op hadden gemaakt en Albert zelf naar Afghanistan kwam. Dit was dezelfde plek als waar Thijs een paar maanden daarvoor ook zijn uitzending had gedaan. Dus heel herkenbaar. En als je dan toch in Texas woont en Amarillo in de “buurt” (bijna 4 uur rijden) is moet je er toch even heen. Gelukkig lag het ook op de weg naar de Rockies.
In Amarillo naar “Cadillac ranch” geweest. Hier staan 10 cadillacs op een rij met de neus in de grond. Deze mag je zelf met een spuitbus sprayen. Er stond een loeiharde wind waardoor je goed moest opletten welke kant je op spoot. Vervolgens in het hotel ingecheckt en naar een wereldberoemd steakhouse gegaan. Als je de steak van 72oz (ruim 2 kg) binnen een uur op krijgt is de rekening gratis. Het was heerlijk over de top maar helaas ook heel erg druk, een wachtrij van meer dan 1 uur. Dus toch maar ander lekker restaurant bezocht. We verbazen ons erover hoe geduldig Amerikanen zijn. Of je moet voor alles reserveren of wachten. Dit is voor de meesten geen enkel probleem en men wacht vrolijk tot men aan de beurt is. Toch iets waar wij gedeeltelijk wat van kunnen leren.
Na het ontbijt, vol goede moed naar Colorado Springs. De afstanden zijn en blijven groot hier. Tijdens de reis zagen we de temperatuur al wat zakken. We hadden een gezellig huisje in de bergen van Colorado Springs met een hottub. Toen we aankwamen lag er her en der een klein beetje sneeuw en vroor het ook al licht. Wat is er heerlijker dan in het donker met -3 in de hottub naar de prachtige sterrenhemel te kijken? Na een stoffige nacht (het huisje is leuk maar ook heel stoffig) zijn we naar een grot geweest, Cave of the winds. Met een erg leuke gids hebben we een mooie tocht gemaakt door de grot, die ontdekt is door 2 jongens van de scouting. Tja toen waren er nog geen ipads dus je moet iets! Indrukwekkend hoe goed de kinderen alles verstaan en begrijpen als het ook over natuurkundige onderwerpen gaat. Een wandeling door de grotten maakt hongerig dus opzoek naar een lekkere lunch. Ook hier weer wachttijden en engelengeduld. Maar het was het wachten waard. In de staat Colorado zijn mondkapjes overal verplicht, elke staat kan zijn eigen beleid bepalen, wij hebben ze sowieso op. Dus met een gevulde maag naar de “Garden of the gods”. Een prachtige formatie van rode rotsen die uit het landschap steken. Aangezien het huisje ook de garage tot een luxe slaapkamer had omgebouwd sliepen we daar ook elke avond. Maar omdat deze los van het huisje stond verdeelden Rian en Thijs de nachten met de kinderen.
Een van de hoogste bergen van de Rocky mountains, Pikes peak, was vlak bij ons en aangezien de wegen bovenop de bergen of afgesloten of slecht begaanbaar waren hadden we vooraf al besloten om met een trein naar de top te gaan, op 4100 meter. Er werd beneden zelfs zuurstof verkocht in het winkeltje. Na een prachtige tocht kwamen we boven. Het was er enorm koud, hele harde gure wind en sneeuw. Dus snel het observatorium in voor warme chocolademelk en donut. Tja, er moet gegeten worden in dit land. Thijs, Tim en Isabel hadden toch wat last van de hoogte. De tijd om boven te zijn bleek achteraf te kort. Het fluitje van de trein ging al snel weer voor de weg terug. Het was een indrukwekkende belevenis. Dus maar ‘uitrusten’ in de hottub en genieten van laatste nacht in Colorado Springs. De volgende dag (inmiddels donderdag 30 dec) op weg naar de volgende bestemming: Estes Park, aan de rand van Rocky mountains national park. Hier zou erg veel sneeuw komen! Onderweg zijn we langs de Airforce Academy geweest. Natuurlijk immens groot. 4 jarige opleiding voor Luchtmacht officier. Elk jaar bestaat uit zo’n 1000 cadetten. Dus binnen de hele Academy loopt bijna de volledige Nederlandse Luchtmacht… Net voorbij Denver zagen we een hele grote bruine lucht op ons afkomen. We dachten aan een zand- of sneeuwstorm. Het bleek een hele grote brand te zijn in Boulder. Het was zelfs op het Nederlandse nieuws. Aangezien we al weer waarschuwingen kregen over de komende sneeuwval zijn we op tijd vertrokken om op tijd in ons bergdorp aan te komen. Toen we de bergen in reden zagen we de eerste sneeuw al maar nog bescheiden, de wegen waren nog prima te doen. We hadden bij de YMCA een huis gehuurd, op het terrein van de YMCA. De YMCA is bij ons vooral bekend van het liedje. Maar in de VS is het echt wel een grote organisatie. Ons huisje was ruim en warm. De sneeuwwaarschuwing was terecht want de volgende ochtend was alles wit van een dik pak sneeuw (zeker 20cm). Zoveel dat we dan ook niet met de auto ergens naartoe konden. Maar dat was voor Thijs en de kinderen totaal geen straf. Skikleding aan en de sneeuw in!!! Ook een slee gehuurd en van de hellingen af! Last Christmas van Wham is dan ook veelvuldig gedraaid. We hebben oudjaarsavond dan ook in de sneeuw (vaak kniediep) gevierd. Gelet op covid en dat we redelijk in de bergen zaten was er geen (lees niks) groots vuurwerk (itt NL). Eerlijkheidshalve moeten we zeggen dat we 24u bij lange na niet gehaald hebben. Happy new year y’alls. Na laatste sneeuwvlokken trok het op 1 januari eind van de ochtend open en zijn we het Rocky mountain NP ingegaan. Dit mocht alleen als je een allwheel drive of 4 wheeldrive hebt. Gelukkig heeft onze nieuwe auto dit en mochten we erin. Thijs had voor de zekerheid ook sneeuwkettingen meegenomen. Het park was beperkt open gelet op de weersomstandigheden. Wat een natuurpracht weer! Zeker nu met de sneeuw. Tja dit land heeft zoveel weidse natuurpracht. Adembenemend.
Aangezien we zondag 2 jan onze terugreis in de auto weer begonnen moest er nog wel wat eten (zoals chips, kaasjes, popcorn, gluhwein etc.) opgemaakt worden, dus na nog wat sneeuwpret op tijd begonnen met de borrel. Erg vervelend, temeer ook omdat het openhaard hout ook op moest. Heerlijk genoten met een knapperend haarvuur, sneeuw en elkaar. De kinderen gaven zelfs standup comedy voorstellingen. Het leven kan soms mooi zijn! Na een gebroken nacht, er stond een hele harde wind die om het huis en door de kieren gierde, de terugreis via Kansas aanvaard. Na het passeren van Denver gaf de navigatie aan: 421 miles (678 km) rechtdoor. 678 km door een landschap zonder grote dorpen of steden. Alleen maar glooiend landbouw landschap. Enerzijds eentonig maar anderzijds, wederom, die uitgestrektheid blijft echt indrukwekkend.
Na de voortvarende rit waarvan de laatste 3 uur in het donker (zonder verlichting en -6gr), om 20u veilig aangekomen in Salina. Hier hadden we een prachtig hotel met mooie ruime kamers. We hadden een leuk restaurant op internet gevonden wat dichtbij het hotel was. Zo dichtbij dat het in het hotel bleek te zijn! Het is lang geleden dat we zo ontzettend lekker gegeten hebben, in een mooie, warme en gezellige sfeer. Mosselen in vadouvan saus (weet je nog Mam?), risotto met garnalen, filet mignon met een heerlijke glaze en houtskool tintje van het grillen en als toetje een zalig zachte crème brulee en Tim had als toetje “Dirt and worms”. Dit was verkruimelde oreo (dirt) en bol ijs en snoepwormen. Alles was veelal lokaal en echt vers bereid. Dus mochten jullie ooit in Salina Kansas zijn, Ya Ya’s is een absolute aanrader. Tijdens het eten hebben met z’n vijven ook erg veel plezier gehad (letterlijk tot tranen toe). Met kramp in onze maag en kaken met een glimlach in onze heerlijke bedden in slaap gevallen.
Met moeite was het rise and shine de volgende ochtend. Maar we moesten ons opmaken voor de laatste rit naar huis. Wederom een aardige rit van 750 km voor de boeg. Tja afstanden zijn hier toch echt anders als je miles met km blijft vergelijken, wat we stiekem toch vaak doen. Ook nu weer een rit rechttoe rechtaan door het uitgestrekte landschap. Om 17u de auto veilig op de oprit geparkeerd. De auto heeft het supergoed gedaan, en werkelijk alle testen doorstaan. 5 mensen inclusief veel bagage en boodschappen (flink puzzelen voor Thijs), harde windstoten, steile bergen, strenge vorst, flinke sneeuwpakken, gladde wegen, smurrie van gesmolten sneeuw zonder problemen. Wij hebben een heerlijke trip gehad en zullen de auto morgen weer Amerikaans blinkend maken!
