Week 29: Houston we've got a suprise!

Week 29: Houston: we’ve got a surprise!

In het begin van de week werd er al kouder weer aangegeven, en inderdaad woensdag avond begon het te regenen wat later overging in ijzelen. Donderdag was het koud en één ijsbaan. We hadden al geleerd dat we niet willen rijden met de andere Texanen op de weg, maar het wegdek was dit keer een dan ook echt een grote ijsbaan. Begin van de ochtend ging het over in sneeuw waardoor het nog verraderlijker werd. Zelfs de gemeente Arlington stuurde berichtjes rond met blijf thuis en speel Wordle. School ging ook dicht en Rian’s Engelse collega die over was uit WP AFB in Ohio moest in zijn hotel blijven en gingen we maar verder met online inwerken. S’nachts was de stroom er een paar uur af, maar gelukkig de volgende dag wel terug dus konden we echt genieten van de sneeuwpret. Het eerste wat we ’s ochtends doen is wel ff checken of we stroom hebben. En het verschil met vorig jaar, na de sneeuw konden we binnen lekker opwarmen. Isabel en Tim hadden zelf sleeën gemaakt van oude dozen. Erg cool. De hele buurt kwam naar buiten en terwijl de kinderen druk bezig waren van een heuveltje af te glijden, de vaders over de smoker praatten was Rian bezig met een belangrijke briefing.

Ook vrijdag bleef de school gesloten. Voor de kinderen lekker maar Rian en Thijs hadden eigenlijk een heerlijk “vrije” dag gepland, even zonder werk en studie… We konden nergens naartoe, dus het thuis maar gezellig gemaakt met wederom een Italiaanse lasagne avond met popcorn film avond. Willem had eigenlijk een wedstrijd woensdag maar die werd door het weer ‘weer’ geannuleerd. Thijs heeft de school voorgesteld om voetbal in het derde en laatste blok te doen en voor de tweede een binnensport te kiezen aangezien er zoveel wedstrijden, ook vorig jaar, door het weer worden gecanceld. Voor wat het waard is…

Zaterdag was het enigszins uitslapen en pakken voor een nachtje Houston. Nienke had een vlucht naar Houston dus fijn om elkaar weer even te zien. We wisten inderdaad dat Texanen niet gewend zijn aan sneeuw en rijden. Dit was onderweg ook duidelijk te zien en soms levensgevaarlijk. Sommige hadden nog volle sneeuwpakken op de voorruit, het dak, hele auto, klep…. En dan gewoon de weg op met als gevolg dat tijdens het rijden hele pakken sneeuw en ijsplakken de lucht in vlogen en op, naast over de achterliggers vlogen. We hebben echt onze ogen uitgekeken en met verstand en beleid gereden. Wat een belevenis weer. Hoe verder we reden hoe minder sneeuw er was. Onderweg is het in Texas de kunst om een Buc-ee’s te nemen. In eerdere blogs al eens over gehad maar dit is echt Amerikaans/Texaans. Een mega groot tankstation met eten en merchandise. Bij aankomst bleek dat Nienke niet alleen was, Thijs zijn vader was ook meegekomen! Echt een heerlijk wederzien. Hij kon met Nienke voor gereduceerd tarief mee en aangezien vliegtuig niet vol zat mocht hij businessclass zitten. Hij liet het zich welgevallen en was een voorbeeldige passagier.

Aangezien covid/omikron hier “niet” bestaat is alles open en moet je voor alle restaurants reserveren. Gelukkig hadden we dat gedaan en hebben we met z’n 7’en heerlijk en gezellig gegeten. Zelfs Willem bestelde een alcoholvrije cocktail. Waar Rian en Thijs opbloeiden na het eten zagen we de vermoeidheid bij Nienke en Huib te nemen. Na afscheid genomen te hebben voor de nacht ging iedereen naar zijn hotel. Wij sliepen in een hotel met relatief kleine bedden. 2 1,5 persoonsbedden en een slaapbank waarvan je de veren tot in elke vezel voelde. Tim was als kleinste en lichtste de klos. Na de toezegging voor een “yes-night” ging hij akkoord. Dus om 21:30 lagen we onder zeil. Tot ongeveer 03:00, toen kwam Tim dat hij bang was. Dus bij Thijs en Willem in bed. 3 mannen in een 1,5 persoonsbed….. Naar omstandigheden gezellig. Je leert je eigen bed dan echt waarderen.

Volgende ochtend rustig opgestaan en de bezoekers opgehaald om ergens koffie te drinken en mogelijk een lichte brunch. Weinig kans, veel was nog dicht en wat open was…. Reserveren…. Dit hadden we niet gedaan dus met een starbucks met muffins en brownie ons “beholpen”. Na het uitwisselen van wederzijdse kadootjes afscheid genomen. Voor allen een mooie herinnering! Terwijl pap en Nienke naar het vliegveld gingen stapten wij weer in de auto voor 261miles (420km) terug. We merken echt dat we Texaans geworden zijn, even naar Houston voor een avondje. We zijn benieuwd hoe lang we dit in NL volhouden. Al zijn de wegen hier een stuk rustiger om te rijden dan in NL.

Toen we thuis kwamen lag er nog steeds sneeuw en ijs op onze oprit en in de wijk. Terwijl het ’s middags om 17:00 toch 16 graden was. Heel even in het zonnetje gezeten en daarna, na wie is de mol gekeken te hebben, de tassen gepakt voor weer een nieuwe week!