Week 25 Een stormachtig begin van het nieuwe jaar
Blijf op de hoogte en volg Fort
14 Januari 2020 | Verenigde Staten, Arlington
Nou, een stormachtig begin van 202 zowel letterlijk als figuurlijk! De planning was een brave schoolweek, die somehow eindigde in een gebroken arm voor Tim, tropische storm met schuilen voor tornado’s in de trapkast, sneeuw en een griepgolf. Ik wilde nog een leuk online berichtje maken dat ik net een jaar terug was van uitzending en alle plekken die 2019 me & ons gebracht had (Jordanië, Kreta, Curaçao, Alabama en nu Texas), en dat ik benieuwd ben wat 2020 ons gaat brengen. Nou, in ieder geval meer dan genoeg te beleven met zo’n start!
Woensdag werd ik tijdens een vergadering voor de 3e keer gebeld en ging ik toch maar opnemen. Helaas was het school, waar Tim gevallen was tijdens het voetballen op zijn naschoolse opvang (daar wacht hij totdat Willem en Isabel ook klaar zijn). De juffrouw vertelde dat Tim veel pijn had en een enorme zwelling en we met hem naar de ER moesten gaan. Dus gelijk in de auto gesprongen, ondertussen heeft Thijs een ziekenhuis in de buurt gezocht en overleg met de huisarts of we daar rechtstreeks naar toe konden. Bij de ER moest ik eerst langs een balie en een politie agent, daarna kon de intake voor Tim beginnen. Ze gingen van alles opmeten en hele formulieren invullen. De dame was erg aardig, maar omdat ik tegenover Tim was gaan zitten kon ik meekijken op haar scherm. Na 6 vragen over de kans op suïcide konden we verder naar de volgende pagina’s en uiteindelijk naar de volgende wachtruimte bij de ER. Er waren daar 1p kamers, waar we konden wachten op de triage nurse en vervolgonderzoek. Tim vond dat erg eng, want er stond een bed, met infuus en allerlei apparatuur. Gelukkig kwamen we op de gang een mobiele röntgen apparaat tegen en kon ik Tim laten zien dat we alleen een foto van zijn botjes (= skelet in zijn beleving) gingen maken en al die andere spullen niet nodig waren bij hem. Na lang wachten werden de X-rays gemaakt en vond Tim het wel interessant om zijn eigen botjes te zien. De uitslag duurde nog langer en daarna moest het plan van aanpak nog met het kinderziekenhuis besproken worden. Gelukkig mocht Tim inmiddels een pijnstiller en begon hij weer te praten. Uren later kwam de uitslag dat het bovenarm bot boven zijn elleboog gebroken was en hij in het gips moest. Gelukkig hielp het gips goed tegen de pijn, en Tim pakt zijn mitella steeds zelf, dus dat zal ook schelen qua pijn. Woensdag gaan we naar een vervolgafspraak bij een orthopedische kinderkliniek. Ik heb de foto’s op een CD-rom meegekregen, ik wist niet dat die nog bestonden. Thuis waren Willem en Isabel erg lief voor Tim, ze hadden een bedje op de bank voor hem gemaakt met al zijn knuffels. De dagen erna ging Isabel steeds meehelpen met Tim omkleden/ in bad doen/ eten snijden, super lief om te zien.
Donderdag en vrijdag hebben we hem maar thuis gehouden uit school, en vrijdagochtend kwam er een melding dat er floods verwacht werden en dat alle na-schoolse activiteiten geannuleerd waren. Er zou 46 mm per uur gaan vallen, dus toch ook de andere kids maar wat eerder uit school laten komen en met z’n allen aan tafel huiswerk gemaakt en spelletjes gedaan. Voor de zekerheid had ik zowaar beide auto’s in de garage gepropt, maar verder vond ik de regen & storm wel meevallen. Ik had dus ook niks klaar gezet toen ineens de sirenes afgingen vanwege een tornado alarm. Dus snel met z’n allen in de gang kast, waar ik alle zooi nog uit moest halen. Op de NOAA weer-app kan je neerslag, maar ook het projected path van de tornado’s zien en we moesten zo’n 45 min in shelter blijven zitten. Ik had gelukkig wel mijn telefoon meegenomen, dus kon opzoeken wat het projected path zou worden en zag het zwaarste gedeelte van de storm wat noordelijker overtrekken. Tim en Isabel vonden het wel eng dat we nu daadwerkelijk moesten schuilen, Willem wat minder omdat hij ook zelf de weer app kon interpreteren. Isabel vroeg zich ook af hoe het met de bouwvakkers in het huis tegenover ons verder moest, dat zijn van die momenten waarop ik vind dat de opvoeding geslaagd is; als je zelf bang bent toch nog aan een ander denken. Toen we uit shelter konden ben ik eten gaan maken en hebben we op de bank gegeten & film gekeken zodat iedereen weer relaxed was.
De volgende ochtend was er sneeuw aangegeven, en na een uurtje kwamen er inderdaad zowaar wat vlokjes! De dag ervoor was het 25 grd, dus erg vreemd. Willem en Isabel hebben heerlijk met de sneeuw gespeeld en de bouwvakkers warme chocomel gebracht. ’s Middags had Willem wedstrijd met zijn winterteam, gelukkig indoor! Soms vind ik dat we al helemaal ingeburgerd zijn, maar deze middag vond ik het vreemd om hem in een Arlington tenue te zien spelen. De Ducks hebben gewonnen! Na een flink bord pasta ging Willem ineens uit zichzelf om 19u naar bed, en ja ’s nachts flinke koorts te pakken. Aangezien Thijs is DC was, had ik nu ineens 2 zieke kereltjes in bed en Tim was een beetje boos dat Willem ook aandacht wilde… Zondag moest ik dus de nieuwjaarsborrel afzeggen en als professionele zuster met washandjes, eten en veel drinken in de weer.
Ik had zelf vrijdag vrij genomen en moest nog een belangrijke presentatie maken, maar ik ben niet meer gewend om ’s nachts uit bed te moeten voor de boefjes. Met prikkende ogen ben ik zondagmiddag toch maar aan de slag gegaan, en zowaar in een keer een logische lijn te pakken, dus dat is ook nog gelukt. Grappig detail is dat ik in het ziekenhuis niet alleen een document voor school meekreeg ( 7 dagen geen sport), maar ook een brief voor mijn werkgever. In de brief staat dat ik met mijn kind op de ER ben geweest en 3 dagen niet kan komen werken, gek he een mutatiebriefje voor je werkgever! Mijn Amerikaanse baas belde woensdag avond nog om te vragen hoe het met Tim ging, want een half uur nadat ik was vertrokken was ook mijn Engelse collega weg gebeld omdat zijn zoon op de ER was; rechter elleboog gebroken. We kunnen nu dus de lokale ziekenhuis service vergelijken...
Woensdag werd ik tijdens een vergadering voor de 3e keer gebeld en ging ik toch maar opnemen. Helaas was het school, waar Tim gevallen was tijdens het voetballen op zijn naschoolse opvang (daar wacht hij totdat Willem en Isabel ook klaar zijn). De juffrouw vertelde dat Tim veel pijn had en een enorme zwelling en we met hem naar de ER moesten gaan. Dus gelijk in de auto gesprongen, ondertussen heeft Thijs een ziekenhuis in de buurt gezocht en overleg met de huisarts of we daar rechtstreeks naar toe konden. Bij de ER moest ik eerst langs een balie en een politie agent, daarna kon de intake voor Tim beginnen. Ze gingen van alles opmeten en hele formulieren invullen. De dame was erg aardig, maar omdat ik tegenover Tim was gaan zitten kon ik meekijken op haar scherm. Na 6 vragen over de kans op suïcide konden we verder naar de volgende pagina’s en uiteindelijk naar de volgende wachtruimte bij de ER. Er waren daar 1p kamers, waar we konden wachten op de triage nurse en vervolgonderzoek. Tim vond dat erg eng, want er stond een bed, met infuus en allerlei apparatuur. Gelukkig kwamen we op de gang een mobiele röntgen apparaat tegen en kon ik Tim laten zien dat we alleen een foto van zijn botjes (= skelet in zijn beleving) gingen maken en al die andere spullen niet nodig waren bij hem. Na lang wachten werden de X-rays gemaakt en vond Tim het wel interessant om zijn eigen botjes te zien. De uitslag duurde nog langer en daarna moest het plan van aanpak nog met het kinderziekenhuis besproken worden. Gelukkig mocht Tim inmiddels een pijnstiller en begon hij weer te praten. Uren later kwam de uitslag dat het bovenarm bot boven zijn elleboog gebroken was en hij in het gips moest. Gelukkig hielp het gips goed tegen de pijn, en Tim pakt zijn mitella steeds zelf, dus dat zal ook schelen qua pijn. Woensdag gaan we naar een vervolgafspraak bij een orthopedische kinderkliniek. Ik heb de foto’s op een CD-rom meegekregen, ik wist niet dat die nog bestonden. Thuis waren Willem en Isabel erg lief voor Tim, ze hadden een bedje op de bank voor hem gemaakt met al zijn knuffels. De dagen erna ging Isabel steeds meehelpen met Tim omkleden/ in bad doen/ eten snijden, super lief om te zien.
Donderdag en vrijdag hebben we hem maar thuis gehouden uit school, en vrijdagochtend kwam er een melding dat er floods verwacht werden en dat alle na-schoolse activiteiten geannuleerd waren. Er zou 46 mm per uur gaan vallen, dus toch ook de andere kids maar wat eerder uit school laten komen en met z’n allen aan tafel huiswerk gemaakt en spelletjes gedaan. Voor de zekerheid had ik zowaar beide auto’s in de garage gepropt, maar verder vond ik de regen & storm wel meevallen. Ik had dus ook niks klaar gezet toen ineens de sirenes afgingen vanwege een tornado alarm. Dus snel met z’n allen in de gang kast, waar ik alle zooi nog uit moest halen. Op de NOAA weer-app kan je neerslag, maar ook het projected path van de tornado’s zien en we moesten zo’n 45 min in shelter blijven zitten. Ik had gelukkig wel mijn telefoon meegenomen, dus kon opzoeken wat het projected path zou worden en zag het zwaarste gedeelte van de storm wat noordelijker overtrekken. Tim en Isabel vonden het wel eng dat we nu daadwerkelijk moesten schuilen, Willem wat minder omdat hij ook zelf de weer app kon interpreteren. Isabel vroeg zich ook af hoe het met de bouwvakkers in het huis tegenover ons verder moest, dat zijn van die momenten waarop ik vind dat de opvoeding geslaagd is; als je zelf bang bent toch nog aan een ander denken. Toen we uit shelter konden ben ik eten gaan maken en hebben we op de bank gegeten & film gekeken zodat iedereen weer relaxed was.
De volgende ochtend was er sneeuw aangegeven, en na een uurtje kwamen er inderdaad zowaar wat vlokjes! De dag ervoor was het 25 grd, dus erg vreemd. Willem en Isabel hebben heerlijk met de sneeuw gespeeld en de bouwvakkers warme chocomel gebracht. ’s Middags had Willem wedstrijd met zijn winterteam, gelukkig indoor! Soms vind ik dat we al helemaal ingeburgerd zijn, maar deze middag vond ik het vreemd om hem in een Arlington tenue te zien spelen. De Ducks hebben gewonnen! Na een flink bord pasta ging Willem ineens uit zichzelf om 19u naar bed, en ja ’s nachts flinke koorts te pakken. Aangezien Thijs is DC was, had ik nu ineens 2 zieke kereltjes in bed en Tim was een beetje boos dat Willem ook aandacht wilde… Zondag moest ik dus de nieuwjaarsborrel afzeggen en als professionele zuster met washandjes, eten en veel drinken in de weer.
Ik had zelf vrijdag vrij genomen en moest nog een belangrijke presentatie maken, maar ik ben niet meer gewend om ’s nachts uit bed te moeten voor de boefjes. Met prikkende ogen ben ik zondagmiddag toch maar aan de slag gegaan, en zowaar in een keer een logische lijn te pakken, dus dat is ook nog gelukt. Grappig detail is dat ik in het ziekenhuis niet alleen een document voor school meekreeg ( 7 dagen geen sport), maar ook een brief voor mijn werkgever. In de brief staat dat ik met mijn kind op de ER ben geweest en 3 dagen niet kan komen werken, gek he een mutatiebriefje voor je werkgever! Mijn Amerikaanse baas belde woensdag avond nog om te vragen hoe het met Tim ging, want een half uur nadat ik was vertrokken was ook mijn Engelse collega weg gebeld omdat zijn zoon op de ER was; rechter elleboog gebroken. We kunnen nu dus de lokale ziekenhuis service vergelijken...
