Week 18: Roadtrip
Blijf op de hoogte en volg Fort
23 November 2020 | Verenigde Staten, Arlington
Deze week ging Rian meerdere F35 bases in het zuiden van de USA bezoeken, om maar net op tijd terug te zijn voor onze eigen vakantie. Op zondag hadden we alle spullen al bij elkaar gezocht met sjaals, mutsen en wanten om er op donderdag achter te komen dat het het mooiste weer in de afgelopen 10 jaar in het gebied was en we dus nog ff een korte broek moesten gaan zoeken.
Vrijdag gingen de kids niet naar school omdat er toch geen Grandparents/Grandfriends day gehouden kon worden vanwege COVID en vertrokken we op tijd naar Flagstaff. Ideaal dat we geen rondtrip hoefden te maken en op dit vliegveld konden in vliegen en via Las Vegas terug. Het is echt stukken drukker op het vliegveld dan enkele maanden terug. Onze vlucht was zo overboekt dat we een flinke financiële compensatie konden krijgen om een andere vlucht te nemen (er werd 500 dollar per ticket geboden). We hebben nog even gerekend om dan met de auto te gaan, maar hadden teveel zin om te vertrekken en hebben onze tickets lekker gehouden. In Flagstaff was een schattig klein vliegveld en na wat boodschappen ingeslagen te hebben kwamen we in onze KOA (Kampground of America, kampeerketen) cabin aan.
We hadden een gezellig houten huisje, met een firepit erbij. De volgende ochtend had Rian de deur al opgedaan en stond ineens het buurjongetje boven: What are you doing in my house? De kids waren te verbaasd dat er iemand binnen stond, die we toch maar naar het huisje naast ons hebben gestuurd. Toen we bij de ingang van Grand Canyon National Park aankwamen, moesten we even tijd rekken want we hadden een verrassing voor de kinderen geregeld: we begonnen met een heli-vlucht over de Canyon! Het was mijn eerste bezoek aan de GC (Thijs was er al wel eerder geweest) en ik wilde graag het hele gebied kunnen zien. Toen we de airport binnenreden deden we nog alsof Rian de heli’s van dichterbij wilde bekijken, dus de kids waren superblij dat we gingen vliegen. Het was niet erg druk, en daardoor hadden we de vlucht voor onszelf. We moesten een verplichte safety briefing kijken en toen mochten we mee naar de heli. De kids stonden te stralen, en wij eigenlijk ook wel. We gingen een klein stukje over de bossen, en daarna begon ineens de afgrond en vlogen we de Canyon in. Prachtige kleuren, verschillende hoogtes, soms veel groener dan verwacht en op sommige plekken lag ijs. Het was echt prachtig om de rivier te kunnen volgen en de verschillende stukken te zien, zo mooi! Na de landing waren we het eens dat deze van de bucketlist af mocht!
En gelukkig was er nog meer moois te zien die dag! Met de auto gingen we verder het park in om de Bright Angel Trail te gaan lopen. Dit is het pad dat de hikers en de mules gebruiken om beneden in de Canyon uit te komen en volgens de reisgids de mooiste wandeling. Aangezien je eerst naar beneden loopt is het even mikken wanneer je weer om moet draaien om weer boven te komen (je kan niet op een dag naar beneden en terug). Bij de start van de trail stonden locaties zoals de tunnel en een resthouse, waarbij aangegeven stond hoeveel equivalent trappen je terug om hoog moest. We hebben een stuk gelopen, met prachtig uitzicht op & in de Canyon en waren makkelijker terug naar boven dan verwacht. Zodoende konden we nog een stuk lopen, nu langs de Rim trail en via het oude hotel waar we in plaats van warme chocomel ijsjes gekocht hebben. Op de terugweg moesten we natuurlijk een foto scoren bij het toegangsbord en konden we ’s avonds weer heerlijk buiten een fikje stoken. De KOA was maar 40% bezet, maar wel een aantal fanatieke tent kampeerders, ik was wel erg blij met een huisje ipv camper met deze desert temperaturen ’s nachts.
Zondag zouden we een flink stuk gaan rijden, maar we hadden een leuke Zoo gezien vlak naast onze campground. Het heette Bearizona, en lijkt op de Beekse Bergen waar je doorheen kan rijden met met name beren! Na wat verplichte bokjes, ezels en witte bizons kwamen we bij de beren en er waren er echt superveel. Er lagen er een aantal te slapen, sommige liepen te ijsberen en eentje ging rechtop staan om zijn rug tegen de boom te krabben. Vervolgens kon je een stukje te voet langs andere dieren, wel gek om bobcats nu achter tralies te zien terwijl we die toch ook wel eens in het bos in Arlington te voet tegengekomen zijn! Na deze afleiding konden we onderweg naar Monument Valley, zo’n 4 uur rijden verder. We hadden een desolate woestijn verwacht, maar er stonden steeds nog huisjes verspreid over het terrein, en er was overal bereik, nog niet de middle-of-nowhere beleving die ik verwacht had. We gingen het Navajo gebied in en er was ook een roadblock van de Navajo politie om onze rijbewijzen te checken. Aangezien de COVID sterfte cijfers onder de Navajo bevolking nog hoger ligt dan het US gemiddelde hebben ze hun national parks, hotels en restaurants gesloten. We hadden geboekt bij het View Hotel (met uitzicht op Monument Valley) maar moesten dus uitwijken naar een commercieel hotel in het gebied. Gelukkig had Rian een hotel met huisjes inclusief uitzicht gevonden, en wat een fantastisch uitzicht. Om de beurt werden de bergen verlicht en na een mooie roze zonsondergang gingen we uit eten. Wel alcoholvrij, want de Navajo mogen geen alcohol nuttigen, maar wel een Navajo chili gegeten met een soort gefrituurd brood. Het gebied is erg arm, je ziet een enkele hogan (hutje waar de Navajo vroeger in woonden), maar niet iedereen heeft (stromend) water. Het is voor deze mensen te hopen dat er snel een vaccin komt, en weer toeristen komen om voor een inkomen te zorgen. Morgen verder richting Bryce Canyon!
Vrijdag gingen de kids niet naar school omdat er toch geen Grandparents/Grandfriends day gehouden kon worden vanwege COVID en vertrokken we op tijd naar Flagstaff. Ideaal dat we geen rondtrip hoefden te maken en op dit vliegveld konden in vliegen en via Las Vegas terug. Het is echt stukken drukker op het vliegveld dan enkele maanden terug. Onze vlucht was zo overboekt dat we een flinke financiële compensatie konden krijgen om een andere vlucht te nemen (er werd 500 dollar per ticket geboden). We hebben nog even gerekend om dan met de auto te gaan, maar hadden teveel zin om te vertrekken en hebben onze tickets lekker gehouden. In Flagstaff was een schattig klein vliegveld en na wat boodschappen ingeslagen te hebben kwamen we in onze KOA (Kampground of America, kampeerketen) cabin aan.
We hadden een gezellig houten huisje, met een firepit erbij. De volgende ochtend had Rian de deur al opgedaan en stond ineens het buurjongetje boven: What are you doing in my house? De kids waren te verbaasd dat er iemand binnen stond, die we toch maar naar het huisje naast ons hebben gestuurd. Toen we bij de ingang van Grand Canyon National Park aankwamen, moesten we even tijd rekken want we hadden een verrassing voor de kinderen geregeld: we begonnen met een heli-vlucht over de Canyon! Het was mijn eerste bezoek aan de GC (Thijs was er al wel eerder geweest) en ik wilde graag het hele gebied kunnen zien. Toen we de airport binnenreden deden we nog alsof Rian de heli’s van dichterbij wilde bekijken, dus de kids waren superblij dat we gingen vliegen. Het was niet erg druk, en daardoor hadden we de vlucht voor onszelf. We moesten een verplichte safety briefing kijken en toen mochten we mee naar de heli. De kids stonden te stralen, en wij eigenlijk ook wel. We gingen een klein stukje over de bossen, en daarna begon ineens de afgrond en vlogen we de Canyon in. Prachtige kleuren, verschillende hoogtes, soms veel groener dan verwacht en op sommige plekken lag ijs. Het was echt prachtig om de rivier te kunnen volgen en de verschillende stukken te zien, zo mooi! Na de landing waren we het eens dat deze van de bucketlist af mocht!
En gelukkig was er nog meer moois te zien die dag! Met de auto gingen we verder het park in om de Bright Angel Trail te gaan lopen. Dit is het pad dat de hikers en de mules gebruiken om beneden in de Canyon uit te komen en volgens de reisgids de mooiste wandeling. Aangezien je eerst naar beneden loopt is het even mikken wanneer je weer om moet draaien om weer boven te komen (je kan niet op een dag naar beneden en terug). Bij de start van de trail stonden locaties zoals de tunnel en een resthouse, waarbij aangegeven stond hoeveel equivalent trappen je terug om hoog moest. We hebben een stuk gelopen, met prachtig uitzicht op & in de Canyon en waren makkelijker terug naar boven dan verwacht. Zodoende konden we nog een stuk lopen, nu langs de Rim trail en via het oude hotel waar we in plaats van warme chocomel ijsjes gekocht hebben. Op de terugweg moesten we natuurlijk een foto scoren bij het toegangsbord en konden we ’s avonds weer heerlijk buiten een fikje stoken. De KOA was maar 40% bezet, maar wel een aantal fanatieke tent kampeerders, ik was wel erg blij met een huisje ipv camper met deze desert temperaturen ’s nachts.
Zondag zouden we een flink stuk gaan rijden, maar we hadden een leuke Zoo gezien vlak naast onze campground. Het heette Bearizona, en lijkt op de Beekse Bergen waar je doorheen kan rijden met met name beren! Na wat verplichte bokjes, ezels en witte bizons kwamen we bij de beren en er waren er echt superveel. Er lagen er een aantal te slapen, sommige liepen te ijsberen en eentje ging rechtop staan om zijn rug tegen de boom te krabben. Vervolgens kon je een stukje te voet langs andere dieren, wel gek om bobcats nu achter tralies te zien terwijl we die toch ook wel eens in het bos in Arlington te voet tegengekomen zijn! Na deze afleiding konden we onderweg naar Monument Valley, zo’n 4 uur rijden verder. We hadden een desolate woestijn verwacht, maar er stonden steeds nog huisjes verspreid over het terrein, en er was overal bereik, nog niet de middle-of-nowhere beleving die ik verwacht had. We gingen het Navajo gebied in en er was ook een roadblock van de Navajo politie om onze rijbewijzen te checken. Aangezien de COVID sterfte cijfers onder de Navajo bevolking nog hoger ligt dan het US gemiddelde hebben ze hun national parks, hotels en restaurants gesloten. We hadden geboekt bij het View Hotel (met uitzicht op Monument Valley) maar moesten dus uitwijken naar een commercieel hotel in het gebied. Gelukkig had Rian een hotel met huisjes inclusief uitzicht gevonden, en wat een fantastisch uitzicht. Om de beurt werden de bergen verlicht en na een mooie roze zonsondergang gingen we uit eten. Wel alcoholvrij, want de Navajo mogen geen alcohol nuttigen, maar wel een Navajo chili gegeten met een soort gefrituurd brood. Het gebied is erg arm, je ziet een enkele hogan (hutje waar de Navajo vroeger in woonden), maar niet iedereen heeft (stromend) water. Het is voor deze mensen te hopen dat er snel een vaccin komt, en weer toeristen komen om voor een inkomen te zorgen. Morgen verder richting Bryce Canyon!
