Week 19 Roadtrip deel2
Blijf op de hoogte en volg Fort
30 November 2020 | Verenigde Staten, Arlington
Na onze overnachting in Monument Valley gingen we nog een klein stukje noordelijker vanuit de Forest Gump film locatie de vallei te bekijken, wat een fantastisch uitzicht! En tijdens de rit naar Bryce Canyon bleven we ons verbazen over de mooie uitzichten, prachtige bergen en canyons die niet eens een national park waren omdat er al zoveel van zijn in Utah! We stopten bij Horseshoe Bend om een korte wandeling te maken naar een bocht in de rivier en kwamen, via een prachtige Red Caynon, Bryce binnengereden. Het was wel steeds kouder geworden onderweg, en toen Rian zag dat het -8 werd die nacht was ze wel blij dat we voor cabins en een auto trip hadden gekozen ipv een kamper voor deze reis. Thijs was helemaal gelukkig, eindelijk echt lekker weer!
De volgende ochtend werden we ook getrakteerd op wat lichte sneeuw in Bryce, en dat gaf een erg mooi contrast met de knalrode bergen. We reden eerst heel het park door, waar wij bij iedere uitkijk genoten van het uitzicht en de kinderen in de sneeuw stonden te springen. Ze waren ook een stuk enthousiaster om te gaan lopen dan anders, en wat een prachtige hike was de Queens Garden met Navajo trail. We gingen naar beneden de Canyon in, boven lag er sneeuw en werden we door een semi professional op de foto gezet, we moesten wel 10 poses doen voordat we onze telefoon terug kregen. Uiteindelijk stonden we zelf voor de bergen, dus die zie je nog niet eens op de foto! We gingen steil naar beneden en kwamen in een prachtige vallei uit met hoge bomen, en aangezien iedereen volop genoot besloten we de langere route te nemen, om uiteindelijk via Sunset Point alle zigzag bochtjes weer omhoog te klimmen. Na verdiende warme chocomel reden we verder naar Zion.
Bij aankomst had Rian weer bereik, en kreeg helaas bericht dat de gezondheid van haar moeder hard achteruit gaat. Het was onzeker hoe snel, met het weinige mobiele bereik en opties voor vluchten een moeilijke afweging of we de reis zouden afbreken of afwachten. We besloten om het toch nog even aan te kijken, maar de volgende dag was het niet Rians dag. Met toch de zorgen van toestand van haar moeder, kwamen we aan in Zion, waar vanwege de Corona de beperkte toegang tot de scenic drive met busvervoer verlengd was. Ik had geen kaartje gereserveerd, konden we niet naar de ‘Hanging gardens’. Ik vond de wandeling langs de rivier stom, en pas toen we de volgende dag weer door Zion reden kon ik de vallei, de prachtige bergen, de indrukwekkende Mt Carmel tunnel en de dieren weer waarderen. Naast de herten bij die langs onze cabin liepen, stonden er ook bokjes op de heuvels. Tim wilde graag bergbeklimmers in het wild zien en ook dat was gelukt.
Na al deze natuur gingen we op weg naar Vegas. Onderweg vanuit Zion reden we 30 miles door Arizona, de weg loopt via een oude handelsroute. Boven de weg stond een signaleringsbord voor de afstanden met de volgende tekst:
“100 miles to Vegas, Slow down the turkey is still cooking”
Gelukkig konden we al wat eerder inchecken in ons resort, want die avond hadden we een verrassing voor Thijs. Ik had namelijk een goed Italiaans vis restaurant gereserveerd, waar je wel in correcte kleding naar toe moest. Isabel had al de hele vakantie de overhemden van haar broertjes en een jurk in haar rugzak en ik had een jurk & hakken in de mijne, want in de gezamenlijke tassen zou Thijs de kleding vinden. Met een smoesje voor een kindercasino hadden we net iedereen op tijd in de Uber en gingen we naar het ‘Wynn’ hotel waar het restaurant “Costa di Mare” was. Ik had dit restaurant uitgekozen omdat het cabana’s rondom een lagune had, en je dus COVID safe buiten kon eten. In deze week was in Nevada een extra beperking ingegaan; je mocht in restaurants met maximaal 4 personen aan tafel. Het heeft geen zin om een discussie met Amerikanen over regels aan te gaan, je kan wel met z’n vijven een gezin zijn en in 1 huis wonen, maar we moesten ons verdelen over 2 tafels. De kids boden aan met z’n drieën aan tafel te gaan zodat wij romantisch konden dineren onder de terraswarmers met uitzicht op een lagune (en 3 kinderen). Het was superchic, dus de kids verbaasden zich dat ze niet zelf hun drinken in mochten schenken en de obers het eten op hun bord deden, terwijl onze vis aan tafel gefileerd werd. De ambiance en het eten waren fantastisch. Het was echt een verrassing voor mij (Thijs). Erg bijzonder en super lief. Ook hoe netjes de kinderen zich gedroegen in het restaurant en de verrassing mee verborgen hadden, daar was ik heel trots op.
Na dit diner en ervaring gingen we ons omkleden om op de terugweg langs de strip te wandelen, en een ijsje te eten in ‘Venetië’. Het waren zoveel indrukken dat we de terugreis niet eens lopend haalden op een avond en halverwege besloten om de volgende avond de andere shows en hotel lobbies te bekijken. Overdag pakten we nog het “National atomic testing museum” mee, en gingen we de Secret Pizza zoeken in het hippe hotel Cosmopolitan. Dit is een restaurantje dat niet op de plattegrond staat, je moet in het hotel naar aanwijzingen zoeken. Ik had op internet gevonden welke verdieping het moest zijn, en inderdaad rook het naar pizza toen we uit de lift stapten. We liepen onze neus achterna, er voorbij en weer terug en gelukkig vonden we het en genoten we van de pizza. Na zwemmen & tafeltennis waren we klaar voor een 2e avond over de strip (we hebben hier meer meters gemaakt dan tijdens onze hikes volgens mij). Bij het Bellagio gingen we de locaties van Oceans Eleven zoeken en de show met de fonteinen bekijken en uiteraard naar de M&M winkel. De volgende ochtend een bezoekje aan de Hoover Dam en we vlogen weer terug naar DFW vol met indrukken, wat een prachtige trip!!!!
De volgende ochtend werden we ook getrakteerd op wat lichte sneeuw in Bryce, en dat gaf een erg mooi contrast met de knalrode bergen. We reden eerst heel het park door, waar wij bij iedere uitkijk genoten van het uitzicht en de kinderen in de sneeuw stonden te springen. Ze waren ook een stuk enthousiaster om te gaan lopen dan anders, en wat een prachtige hike was de Queens Garden met Navajo trail. We gingen naar beneden de Canyon in, boven lag er sneeuw en werden we door een semi professional op de foto gezet, we moesten wel 10 poses doen voordat we onze telefoon terug kregen. Uiteindelijk stonden we zelf voor de bergen, dus die zie je nog niet eens op de foto! We gingen steil naar beneden en kwamen in een prachtige vallei uit met hoge bomen, en aangezien iedereen volop genoot besloten we de langere route te nemen, om uiteindelijk via Sunset Point alle zigzag bochtjes weer omhoog te klimmen. Na verdiende warme chocomel reden we verder naar Zion.
Bij aankomst had Rian weer bereik, en kreeg helaas bericht dat de gezondheid van haar moeder hard achteruit gaat. Het was onzeker hoe snel, met het weinige mobiele bereik en opties voor vluchten een moeilijke afweging of we de reis zouden afbreken of afwachten. We besloten om het toch nog even aan te kijken, maar de volgende dag was het niet Rians dag. Met toch de zorgen van toestand van haar moeder, kwamen we aan in Zion, waar vanwege de Corona de beperkte toegang tot de scenic drive met busvervoer verlengd was. Ik had geen kaartje gereserveerd, konden we niet naar de ‘Hanging gardens’. Ik vond de wandeling langs de rivier stom, en pas toen we de volgende dag weer door Zion reden kon ik de vallei, de prachtige bergen, de indrukwekkende Mt Carmel tunnel en de dieren weer waarderen. Naast de herten bij die langs onze cabin liepen, stonden er ook bokjes op de heuvels. Tim wilde graag bergbeklimmers in het wild zien en ook dat was gelukt.
Na al deze natuur gingen we op weg naar Vegas. Onderweg vanuit Zion reden we 30 miles door Arizona, de weg loopt via een oude handelsroute. Boven de weg stond een signaleringsbord voor de afstanden met de volgende tekst:
“100 miles to Vegas, Slow down the turkey is still cooking”
Gelukkig konden we al wat eerder inchecken in ons resort, want die avond hadden we een verrassing voor Thijs. Ik had namelijk een goed Italiaans vis restaurant gereserveerd, waar je wel in correcte kleding naar toe moest. Isabel had al de hele vakantie de overhemden van haar broertjes en een jurk in haar rugzak en ik had een jurk & hakken in de mijne, want in de gezamenlijke tassen zou Thijs de kleding vinden. Met een smoesje voor een kindercasino hadden we net iedereen op tijd in de Uber en gingen we naar het ‘Wynn’ hotel waar het restaurant “Costa di Mare” was. Ik had dit restaurant uitgekozen omdat het cabana’s rondom een lagune had, en je dus COVID safe buiten kon eten. In deze week was in Nevada een extra beperking ingegaan; je mocht in restaurants met maximaal 4 personen aan tafel. Het heeft geen zin om een discussie met Amerikanen over regels aan te gaan, je kan wel met z’n vijven een gezin zijn en in 1 huis wonen, maar we moesten ons verdelen over 2 tafels. De kids boden aan met z’n drieën aan tafel te gaan zodat wij romantisch konden dineren onder de terraswarmers met uitzicht op een lagune (en 3 kinderen). Het was superchic, dus de kids verbaasden zich dat ze niet zelf hun drinken in mochten schenken en de obers het eten op hun bord deden, terwijl onze vis aan tafel gefileerd werd. De ambiance en het eten waren fantastisch. Het was echt een verrassing voor mij (Thijs). Erg bijzonder en super lief. Ook hoe netjes de kinderen zich gedroegen in het restaurant en de verrassing mee verborgen hadden, daar was ik heel trots op.
Na dit diner en ervaring gingen we ons omkleden om op de terugweg langs de strip te wandelen, en een ijsje te eten in ‘Venetië’. Het waren zoveel indrukken dat we de terugreis niet eens lopend haalden op een avond en halverwege besloten om de volgende avond de andere shows en hotel lobbies te bekijken. Overdag pakten we nog het “National atomic testing museum” mee, en gingen we de Secret Pizza zoeken in het hippe hotel Cosmopolitan. Dit is een restaurantje dat niet op de plattegrond staat, je moet in het hotel naar aanwijzingen zoeken. Ik had op internet gevonden welke verdieping het moest zijn, en inderdaad rook het naar pizza toen we uit de lift stapten. We liepen onze neus achterna, er voorbij en weer terug en gelukkig vonden we het en genoten we van de pizza. Na zwemmen & tafeltennis waren we klaar voor een 2e avond over de strip (we hebben hier meer meters gemaakt dan tijdens onze hikes volgens mij). Bij het Bellagio gingen we de locaties van Oceans Eleven zoeken en de show met de fonteinen bekijken en uiteraard naar de M&M winkel. De volgende ochtend een bezoekje aan de Hoover Dam en we vlogen weer terug naar DFW vol met indrukken, wat een prachtige trip!!!!
