Week 47 Voorbereidingen en op pad!
Blijf op de hoogte en volg Fort
15 Juni 2020 | Verenigde Staten, Arlington
week 47 Voorbereidingen en op pad!
Deze week stond in het teken voor de voorbereiding voor de vakantie, er moesten nog best veel dingen afgemaakt worden. Thijs had voor zijn studie een opdracht die hij in wilde leveren voordat we weggingen (uiteindelijk een 6,6!), en op het werk was er voor mij ook een flinke waslijst die niet 3 weken kon wachten. De meeste Amerikaanse collega’s nemen een week vrij, of 10 dagen als ze gaan verhuizen, maar zo’n uitgebreide vakantie als wij nemen begrijpen ze niet. Gelukkig mijn Italiaanse en Engelse collega’s wel, en met hen stem ik steeds de vakanties af. Later deze zomer als de travel resticties het toelaten gaan zij ook uitroteren, daarom was het de enige optie om nu al op reis te gaan zodat ik straks hun afwezigheid op kan vangen. Maar vrijdagochtend was het toch echt gelukt, laatste mail en vakantie!
Gelukkig konden we deze week ook weer op een hoop hulptroepen rekenen, maandagmiddag heeft Sylvana opgepast. Dinsdag mochten Willem en Isabel met nog meer vrienden bij Calvin gaan logeren, ik geloof niet dat er veel van slapen was terechtgekomen, maar gezellig was het wel. Tim had een vriendje te spelen, die niet bij ons wilde zwemmen omdat het zwembad te klein was. Ik vond het een verwend ventje, totdat Tim later in de week bij hem ging spelen…Hun huis had een oprijlaan langs de eigen basketballcourt (er was er ook een binnen) en het zwembad had een ingebouwde glijbaan in een nep rots. Ons zwembad was inderdaad kleiner dan hun whirlpool, ik heb mijn ogen uitgekeken naar al die luxe. Ouders zijn beiden arts, een goed gesprek over de huidige Corona situatie in Texas en hoe mensen er mee om gaan gehad. De aantallen stijgen hier namelijk weer, maar de nadruk lijkt echt op het belang van de economie te liggen. De leven wordt steeds meer open gezet. Dit zie je dan ook gelijk in het aantal besmettingen. Donderdag mochten de kids bij Egbert & Ingrid gaan spelen, die met ze borden geverfd hebben en daarna gezellig bij ons heerlijke risotto gegeten.
Zaterdag was het dan zover en gingen we vliegen naar Salt Lake City (SLC). Vanwege de COVID-19 zijn veel vluchten geannuleerd, onze vlucht met Delta was qua tijd verzet. Ik had er me niet zo druk om gemaakt, omdat ik had verwacht dat we de reis toch uit moesten stellen, maar nu moest ik aan de slag om een nieuwe planning te maken. We kwamen namelijk zo laat aan in SLC, dat de camperverhuur al gesloten zou zijn. Een dag eerder vliegen was niet mogelijk, omdat alle vluchten vol zitten en uiteindelijk hebben we bedacht dat we onze vlucht zouden houden en dan een dagje in SLC blijven voordat we de camper op gaan halen. Het is wel vreemd om in deze tijd te vliegen, er is maar 30% van de passagiers die er vorig jaar juni waren. Ik vond het wel goed geregeld bij de douane, er staat duidelijk aangegeven hoe je afstand kan houden en de kids zijn gelukkig groot genoeg om steeds hun handen te gaan wassen als je dat vraagt na iedere douane/balie/deur etc.
Voor het eerst in 3 maanden dus ook weer in een restaurant gegeten op het vliegveld, alles zat in plastic bakken zodat het niet door de serveerster aangeraakt werd. Wel heerlijk om weer eens een menu te zien, en ondanks alle maskertjes & beperkingen krijg ik toch altijd een vakantiegevoel op het vliegveld. De vlucht zelf was super, het boarden ging per rij (alhoewel wij met onze pas met Amerikaanse militairen als eerste in mogen stappen) en de middelste stoelen waren vrijgehouden. De kids moesten ook een maskertje op, maar die vinden dat gelukkig niet storend (ik denk zelf dat ze zich groot voelen als ze er ook een mogen). Er was uiteraard geen catering, maar iedereen kreeg een plastic tasje met water, pretzels en per stuk verpakte tissues. Na 2,5u kwamen we aan in SLC!
Wat een fantastisch gezicht bij aankomst, het vliegveld en de stad liggen in een vallei tussen de bergen. Overal zie je prachtige bergtoppen met sneeuw uitsteken! We hebben een relaxte hotelkamer met aparte slaapkamer, ’s avonds was er nog een kleine demonstratie voor Black Lives Matter. Goede gelegenheid om hier met de kinderen over te praten, want ik ben zelf wel geschrokken van het racisme in de USA en hierdoor toch ook anders gaan denken over de zwarte pieten discussie.
Zondag na een heerlijke brunch zijn we naar door downtown SLC gelopen. Relatief moderne en relaxte stad. Enkele items herinneren nog aan de olympische winter spelen van 2002. Uiteindelijk naar Temple Square gewandeld, waar de tempels van de mormonen staan, de Church of Jesus Christ of Latter-day Saints (LDS). De oprichter is hier naar toegetrokken nadat ze in het Oosten van de States vervolgd werden en hebben in de vallei deze stad gebouwd, ongeveer 50% van de mensen in Utah hoort bij de LDS. Ik heb vandaag geleerd dat we blijkbaar ook een tempel in Den Haag hebben. Buiten de tempels lopen er “sisters” rond, die je uitleg kunnen geven. Onze nieuwsgierigheid won van de weerstand om er aan vast te zitten, en we zijn met hen (sister Mellow en Sister Bean) een rondleiding gaan volgen. Bij de kerk hoort een traditionele zienswijze, de familie en voorouders zijn heel belangrijk voor ze. We vallen een beetje uit de toon met maar 3 kinderen (de andere gezinnen hier hebben er minstens 6). De beide sisters waren meiden van een jaar of 25, die voor 1,5 jaar als vrijwilliger voor de kerk werken, de jongens moeten 2 jaar. Ze waren volledig overtuigd van de visioenen die hun voorvaderen gehad zouden hebben, terwijl het naar mijn mening echt wel slimme meiden waren. Ik heb me heel Amerikaans beleefd gehouden en niet verder doorgevraagd naar emancipatie (polygamie was lang toegestaan binnen dit geloof) en hun studiemogelijkheden, terwijl je dat eigenlijk wel wil weten. Het percentage vrouwen op college is hier veel lager dan in andere staten, het schijnt dat LDS meiden wel aan de opleiding beginnen maar deze niet afmaken, omdat het starten van een familie zo belangrijk is. You can have it all, met wat doorzettingsvermogen en support denk ik dan. Genoeg politieke statements voor deze week, nog even wat eten en dan morgen de camper ophalen en richting Yellowstone!
Deze week stond in het teken voor de voorbereiding voor de vakantie, er moesten nog best veel dingen afgemaakt worden. Thijs had voor zijn studie een opdracht die hij in wilde leveren voordat we weggingen (uiteindelijk een 6,6!), en op het werk was er voor mij ook een flinke waslijst die niet 3 weken kon wachten. De meeste Amerikaanse collega’s nemen een week vrij, of 10 dagen als ze gaan verhuizen, maar zo’n uitgebreide vakantie als wij nemen begrijpen ze niet. Gelukkig mijn Italiaanse en Engelse collega’s wel, en met hen stem ik steeds de vakanties af. Later deze zomer als de travel resticties het toelaten gaan zij ook uitroteren, daarom was het de enige optie om nu al op reis te gaan zodat ik straks hun afwezigheid op kan vangen. Maar vrijdagochtend was het toch echt gelukt, laatste mail en vakantie!
Gelukkig konden we deze week ook weer op een hoop hulptroepen rekenen, maandagmiddag heeft Sylvana opgepast. Dinsdag mochten Willem en Isabel met nog meer vrienden bij Calvin gaan logeren, ik geloof niet dat er veel van slapen was terechtgekomen, maar gezellig was het wel. Tim had een vriendje te spelen, die niet bij ons wilde zwemmen omdat het zwembad te klein was. Ik vond het een verwend ventje, totdat Tim later in de week bij hem ging spelen…Hun huis had een oprijlaan langs de eigen basketballcourt (er was er ook een binnen) en het zwembad had een ingebouwde glijbaan in een nep rots. Ons zwembad was inderdaad kleiner dan hun whirlpool, ik heb mijn ogen uitgekeken naar al die luxe. Ouders zijn beiden arts, een goed gesprek over de huidige Corona situatie in Texas en hoe mensen er mee om gaan gehad. De aantallen stijgen hier namelijk weer, maar de nadruk lijkt echt op het belang van de economie te liggen. De leven wordt steeds meer open gezet. Dit zie je dan ook gelijk in het aantal besmettingen. Donderdag mochten de kids bij Egbert & Ingrid gaan spelen, die met ze borden geverfd hebben en daarna gezellig bij ons heerlijke risotto gegeten.
Zaterdag was het dan zover en gingen we vliegen naar Salt Lake City (SLC). Vanwege de COVID-19 zijn veel vluchten geannuleerd, onze vlucht met Delta was qua tijd verzet. Ik had er me niet zo druk om gemaakt, omdat ik had verwacht dat we de reis toch uit moesten stellen, maar nu moest ik aan de slag om een nieuwe planning te maken. We kwamen namelijk zo laat aan in SLC, dat de camperverhuur al gesloten zou zijn. Een dag eerder vliegen was niet mogelijk, omdat alle vluchten vol zitten en uiteindelijk hebben we bedacht dat we onze vlucht zouden houden en dan een dagje in SLC blijven voordat we de camper op gaan halen. Het is wel vreemd om in deze tijd te vliegen, er is maar 30% van de passagiers die er vorig jaar juni waren. Ik vond het wel goed geregeld bij de douane, er staat duidelijk aangegeven hoe je afstand kan houden en de kids zijn gelukkig groot genoeg om steeds hun handen te gaan wassen als je dat vraagt na iedere douane/balie/deur etc.
Voor het eerst in 3 maanden dus ook weer in een restaurant gegeten op het vliegveld, alles zat in plastic bakken zodat het niet door de serveerster aangeraakt werd. Wel heerlijk om weer eens een menu te zien, en ondanks alle maskertjes & beperkingen krijg ik toch altijd een vakantiegevoel op het vliegveld. De vlucht zelf was super, het boarden ging per rij (alhoewel wij met onze pas met Amerikaanse militairen als eerste in mogen stappen) en de middelste stoelen waren vrijgehouden. De kids moesten ook een maskertje op, maar die vinden dat gelukkig niet storend (ik denk zelf dat ze zich groot voelen als ze er ook een mogen). Er was uiteraard geen catering, maar iedereen kreeg een plastic tasje met water, pretzels en per stuk verpakte tissues. Na 2,5u kwamen we aan in SLC!
Wat een fantastisch gezicht bij aankomst, het vliegveld en de stad liggen in een vallei tussen de bergen. Overal zie je prachtige bergtoppen met sneeuw uitsteken! We hebben een relaxte hotelkamer met aparte slaapkamer, ’s avonds was er nog een kleine demonstratie voor Black Lives Matter. Goede gelegenheid om hier met de kinderen over te praten, want ik ben zelf wel geschrokken van het racisme in de USA en hierdoor toch ook anders gaan denken over de zwarte pieten discussie.
Zondag na een heerlijke brunch zijn we naar door downtown SLC gelopen. Relatief moderne en relaxte stad. Enkele items herinneren nog aan de olympische winter spelen van 2002. Uiteindelijk naar Temple Square gewandeld, waar de tempels van de mormonen staan, de Church of Jesus Christ of Latter-day Saints (LDS). De oprichter is hier naar toegetrokken nadat ze in het Oosten van de States vervolgd werden en hebben in de vallei deze stad gebouwd, ongeveer 50% van de mensen in Utah hoort bij de LDS. Ik heb vandaag geleerd dat we blijkbaar ook een tempel in Den Haag hebben. Buiten de tempels lopen er “sisters” rond, die je uitleg kunnen geven. Onze nieuwsgierigheid won van de weerstand om er aan vast te zitten, en we zijn met hen (sister Mellow en Sister Bean) een rondleiding gaan volgen. Bij de kerk hoort een traditionele zienswijze, de familie en voorouders zijn heel belangrijk voor ze. We vallen een beetje uit de toon met maar 3 kinderen (de andere gezinnen hier hebben er minstens 6). De beide sisters waren meiden van een jaar of 25, die voor 1,5 jaar als vrijwilliger voor de kerk werken, de jongens moeten 2 jaar. Ze waren volledig overtuigd van de visioenen die hun voorvaderen gehad zouden hebben, terwijl het naar mijn mening echt wel slimme meiden waren. Ik heb me heel Amerikaans beleefd gehouden en niet verder doorgevraagd naar emancipatie (polygamie was lang toegestaan binnen dit geloof) en hun studiemogelijkheden, terwijl je dat eigenlijk wel wil weten. Het percentage vrouwen op college is hier veel lager dan in andere staten, het schijnt dat LDS meiden wel aan de opleiding beginnen maar deze niet afmaken, omdat het starten van een familie zo belangrijk is. You can have it all, met wat doorzettingsvermogen en support denk ik dan. Genoeg politieke statements voor deze week, nog even wat eten en dan morgen de camper ophalen en richting Yellowstone!
